Nog steeds verdienen vrouwen gemiddeld 14% minder per uur dan mannen. Als je uitgaat van een werkdag van 9.00 tot 17.00 uur, dan betekent dit dat vrouwen betaald krijgen tot 15.53 uur. De laatste 67 minuten van elke werkdag werken vrouwen voor niks. Als het in dit tempo doorgaat, duurt het nog tot 2051 totdat de loonkloof weg is. Wij vinden dat dit sneller moet.
Vandaag, op Equal Pay Day, draagt organiser Luisa van Voor 14 deze column voor tijdens de FNV Livestream in het kader van Equal Pay day:
Vrouwen, Emancipatie en het Minimumloon
“Ik sta voor mijn gevoel met mijn rug tegen de muur. De combinatie van de onzekerheid van het aantal uren en het lage uurloon, maken dat ik niet kan rondkomen. Dit werkt door op allerlei gebieden: op mijn gevoel van vrijheid, gezondheid, geluk en toekomstperspectief.”
Sandrine is 26 en werkt in een cosmeticawinkel. Ze wil graag een gezin en financieel onafhankelijk zijn. Maar met de 10,36 euro die zij verdient, zal ze in de toekomst afhankelijk zijn van een partner. Nu trekt zij weer in bij haar ouders, omdat ze zelf niet rond kan komen.
Vrouwen hebben 21.4% meer kans op een laagbetaalde baan dan mannen. In veel onderbetaalde sectoren zoals de thuiszorg, kinderopvang en detailhandel zijn vrouwen oververtegenwoordigd. Andersom, worden in sectoren waar veel vrouwen werken vaak lagere lonen betaald. Van de mensen die bijstand ontvangen, is ongeveer 58% vrouw en 42% man. Mannen die langdurig bijstand ontvangen hebben twee keer zoveel kans om uit te stromen dan vrouwen.
Emancipatie gaat vaak over meer vrouwen op invloedrijke posities en over carrière maken. Maar hoe staat het met de positie van onze schoonmaaksters, thuiszorg- en winkelmedewerksters en de vrouwen die afhankelijk zijn van een uitkering?
Hun inkomen is in de afgelopen 40 jaar 20 % minder waard geworden. Daarom strijdt Sandrine voor een minimumloon van 14 euro. Ze kan goed vertellen en deelt graag haar verhaal om anderen te inspireren. Haar verhaal roept ook vragen op, bijvoorbeeld bij journalisten die haar willen spreken. Ze werkt 20 uur.
“Ooh! Ze kan toch ook gewoon meer werken? Of, ze is nog jong. Ze kan er ook voor kiezen om verder te leren.”
Dit is het verhaal dat de regering ons in de afgelopen jaren vertelde. Dat het vooral de verantwoordelijkheid is van deze vrouwen zelf, dat ze zich moeten invechten zeg maar. Meer gaan werken, langer leren, eigen kracht. Voor vrouwen in een uitkeringssituatie geldt dat “ze hun talenten moeten ontdekken”, lees ik op een website van de rijksoverheid. Ondertussen spreek ik vooral met onderbetaalde vrouwen die noodgedwongen het talent ontwikkelen te overleven. Oplossingen te bedenken voor het feit dat alles duurder wordt en hun inkomen steeds goedkoper, om de woorden van Maryam Lebesher, een van die vrouwen maar te gebruiken.
Maar tegen een systeem dat de kinderopvang te duur maakt, de verzorgingshuizen sluit, sociale huurwoningen sloopt en het minimumloon oneerlijk laag houdt, valt niet op te boxen. Dus nee. Het is niet hun schuld. Het is de schuld van politieke keuzes en voordeeltjes voor de werkgever van Sandrine. Een multinational met in 2020 15,5 % groei van de operationele winst.
Het is de schuld van het verhaal dat vrouwen vooral in de zorg en de kinderopvang werken vanuit hun hart en behoefte te zorgen. Dat zij liever part time zouden werken om voor de kinderen te zorgen of helemaal geen loon hoeven voor zorgtaken die ze doen.
Maar Sandrine, Maryam en honderden andere vrouwen in Nederland staan op voor een verhaal over eerlijkheid, gelijkheid en solidariteit. Voor een minimumloon van 14 euro per uur. Dankzij hun acties hebben bijna alle politieke partijen inmiddels een hoger minimumloon in hun partijprogramma staan. Maar ze zijn er nog niet zeggen zij. Zij, wij, strijden door tot de politiek beslist voor een minimumloon van minstens 14 euro en al in 2022. Dit gaat lukken als we ons niet laten verdelen. Als mannen solidair zijn met vrouwen, witte vrouwen solidair zijn met vrouwen van kleur, vrouwen die carrière maken solidair zijn met vrouwen die worden onderbetaald, vrouwen die werken solidair zijn met vrouwen in een uitkeringspositie. Laten we elkaar vasthouden en strijden voor een eerlijke verdeling en emancipatie voor iedereen.
Wil je het verhaal van Sandrine lezen?